چتر آفتابگیر | مشخصات چتر آفتابگیر استاندارد

چتر آفتابگیر، تنوع زیادی از نظر، شکل، رنگ، ابعاد و اندازه و جنس دارد. آنها بسیار کارآمدتر از چترهای معمولی هستند و بیشترین استفاده را در مناطقی مانند، باغ ویلا، حیاط خانه، کنار ساحل، جنگل، بیابان و ... دارند.
چتر آفتابگیر، موجود در بازار به دو صورت دستی و مکانیکی موجود است، نوع مکانیکی آن به واسطه یک ریموت کنترل از راه دور باز و بسته می شود و مجهز به سنسورهای مخصوص تشخیص باران و آفتاب است. این نوع چتر آفتابگیر نسبت به چترهای آفتابگیر دستی گرانتر بوده، اما امکانات بیشتری دارد.

مهمترین مشخصه چتر آفتابگیر، بهره مندی از از پارچه های ضد آب، ضد آفتاب است و در برابر عناصر محیطی بیشترین مقاومت را دارند. 

از چتر آفتابگیر در مصر باستان، بین النهرین، چین و هند برای محافظت از اشخاص مهم در برابر آفتاب استفاده می شد. آنها غالباً بزرگ بودند و توسط حاملان نگهداری می شدند و به عنوان نشان افتخار و اقتدار برای صاحب آن بودند. یونانیان باستان به معرفی چترها به عنوان آفتابگیر به اروپا کمک می کردند و رومی ها از آنها برای محافظت در برابر باران استفاده می کردند.
استفاده از چتر آفتابگیر در اروپا در طی قرون وسطی ناپدید شد اما در اواخر قرن شانزدهم دوباره در ایتالیا ظاهر شد، جایی که آنها به عنوان نشانه تمایز پاپ و روحانیت شناخته می شدند. در قرن هفدهم استفاده از چتر به فرانسه گسترش یافته بود و در قرن هجدهم چترها در سراسر اروپا رایج بودند. یک چتر کوچک و لطیف که برای سایه انداختن صورت زنان از نور خورشید استفاده می شود، به عنوان چتر بازی معروف شد و یکی از عناصر استاندارد لباس های فضای باز زنان در قرن های 18 و 19 بود.
ساخت سنتی چتر آفتابگیر با استفاده از دنده های عصا در دهه ۱۸۵۰ توسط چترهای مدرن با استفاده از یک قاب فولادی بسیار سبک اما محکم جایگزین شد. مردان در غرب از اواسط قرن نوزدهم شروع به حمل چتر برای استفاده شخصی کردند. چترهای مردانه عموما سیاه بودند، اما در قرن بیستم چترهای زنانه و مردانه در انواع طرح های روشن و رنگارنگ ساخته می شدند.

در قرن های حاضر از مواد بسیار با دوام مانند برزنت های پلی استر، پلی اتیلن، پی وی سی و بوم برای ساخت چتر آفتابگیر استفاده می شود که کیفیت بسیار بالایی دارند.